Main News Page

ਵੀਰ ਇੰਦਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦਾ ਲੇਖ “ਬਚਿੱਤਰੀ ਪੋਥੇ ਦੀਆਂ ਬਚਿੱਤਰੀ ਗਲਾਂ” ਜੋ ਕਿ ਖ਼ਾਲਸਾ ਨਿਊਜ਼ ਰਾਹੀਂ ਪੜਨ ਦਾ ਮੌਕਾ ਮਿਲਿਆ, ਮਨ ਵਿਚ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਇਸ ਗ੍ਰੰਥ ਨੂੰ ਪੜਨ ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ ਬਾਬਤ ਲਿਖਣ ਦਾ ਵਿਚਾਰ ਆਇਆ, ਸੋਚਿਆ ਕੇ ਚਲੋ ਵੀਰ ਇੰਦਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੀ ਇਸ ਲੇਖ ਲੜੀ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਇਸੇ “ਗਿਆਨ ਪ੍ਰਬੋਧ” ਨਾਮਕ ਵਿਸ਼ੇ ਉਤੇ ਹੋਰ ਨੁਕਤਿਆਂ ਰਾਹੀਂ ਵਿਚਾਰ ਲਿਖ ਭੇਜਾਂ, ਪਰ ਜਿਵੇਂ ਹੀ “ਦਸਮ ਗ੍ਰੰਥ ਅਖਵਾਉਣ ਵਾਲੇ ਇਸ ਗ੍ਰੰਥ” ਦੇ ਇਸ ਵਿਸ਼ੇ ਨੂੰ ਖੋਲਿਆ ਤਾਂ ਨਜ਼ਰ ਪਈ। ਇਸੇ ਵਿਸ਼ੇ ਤੋਂ ਠੀਕ ਪਹਿਲਾਂ ਲਿਖੇ ਵਿਸੇ “ਦੁਰਗਾ ਪਾਠ” ਉਤੇ, ਜਿਸ ਪਾਠ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਪਉੜੀ “ਪ੍ਰਿਥਮ ਭਗਉਤੀ ਸਿਮਰ ਕੈ” ਅਸੀਂ ਰੋਜ਼ ਹੀ ਗੁਰੂਦੁਆਰੇ ਵਿਚ ਸੁਣਦੇ ਹਾਂ ।

ਇਹ ਦੁਰਗਾ ਪਾਠ ਅਸਲ ਵਿਚ, ਦੁਰਗਾ, ਭਗਉਤੀ, ਭਵਾਨੀ, ਸਿੰਘ ਵਾਹਿਨੀ (ਸ਼ੇਰ ਦੀ ਸਵਾਰੀ ਕਰਨ ਵਾਲੀ), ਚੰਡੀ, ਕਾਲਿਕਾ (ਚੰਡੀ ਦੇ ਮੱਥੇ ਤੋਂ ਪ੍ਰਕਟ ਹੋਈ), ਜਗਤਮਾਤਾ ਇਤਿਆਦਿ ਨਾਮਾਂ ਨਾਲ ਬੁਲਾਇ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਇਕ ਦੇਵੀ ਦੀ ਕਹਾਨੀ ਹੈ, ਅਖੌਤੀ ਦਸਮ ਗ੍ਰੰਥ ਵਿਚ ਦਰਜ਼ ਹੋਰ ਰਚਨਾਵਾਂ ਵਾਂਗ, ਇਹ ਦੁਰਗਾ ਪਾਠ ਵਿੱਚ ਵੀ ਇਸਨੂੰ ਲਿਖਣ ਵਾਲੇ ਬਾਰੇ ਕੋਈ ਸੰਕੇਤ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ, ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਵੀ ਨਹੀਂ ਲਿਖਦਾ, ਇਸ ਲਈ ਐਸੀ ਅਧੂਰੀ ਰਚਨਾ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਕਵੀ ਨਾਲ ਜੋੜਨਾ ਉਸ ਕਵੀ ਦੀ ਤੌਹੀਨ ਹੀ ਹੋਵੇਗੀ ।ਸੋ, ਆਉ ਅਸੀਂ ਇਸ ਰਚਨਾ ਵਿਚ ਵਰਤੇ ਕੁਝ ਐਸੇ ਨੁਕਤਿਆਂ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਕਰੀਏ, ਜੋ ਕਿ ਗੁਰਮਤਿ ਤੋਂ ਬਿਲਕੁਲ ਉਲਟ ਹਨ ਅਤੇ ਕੁਦਰਤੀ ਨਿਯਮਾਂ ਦੇ ਵੀ ਵਿਰੁਧ :

ਪਹਿਲਾਂ ਵੱਡਾ ਝੂਠ ਲਿਖਿਆ ਮਿਲਦਾ ਪਉੜੀ 19ਵੀਂ ਦੇ ਅੰਦਰ :

ਪਉੜੀ :
ਸਟ ਪਈ ਜਮਧਤਣੀ ਦਲਾ ਮੁਕਾਬਲਾ । ਧੂਹਿ ਲਈ ਕਿਰਪਾਣੀ ਦੁਰਗਾ ਮਿਆਨ ਤੇ ।
ਚੰਡੀ ਰਾਕਸ ਖਾਣੀ ਵਾਹੀ ਦੈਂਤ ਨੂੰ । ਕੋਪਰ ਚੂਰਿ ਚਵਾਣੀ ਲਥੀ ਕਰਗ ਲੈ ।
ਪਾਖਰ ਤੁਰਾ ਪਲਾਣੀ ਰੜਕੀ ਧਰਤਿ ਜਾਇ । ਲੈਦੀ ਅਘਾ ਸਿਧਾਣੀ ਸਿੰਗਾ ਧਉਲ ਦਿਆ।
ਕੂਰਮ ਸਿਰ ਲਹਲਾਣੀ ਦੁਸਮਨ ਮਾਰ ਕੈ । ਵਢੇ ਗੰਨ ਤਿਖਾਣੀ ਮੂਏ ਖੇਤ ਵਿਚ ।
ਰਣ ਵਿਚ ਘਤੀ ਘਾਣੀ ਲੋਹੂ ਮਿਝ ਦੀ । ਚਾਰੇ ਜੁਗ ਕਹਾਣੀ ਚਲੇ ਤੇਗ ਦੀ ।
ਵਿਧਣ ਖੇਤਿ ਵਿਹਾਣੀ ਮਹਿਖੇ ਦੈਤ ਨੂੰ ।19।

ਇਸ ਪਉੜੀ ਵਿਚ ਕਹਾਨੀ ਚਲ ਰਹੀ ਦੁਰਗਾ ਅਤੇ ਮਹਿਖਾਸੁਰ ਦੇ ਯੁਧ ਦੀ ਜਿਸ ਵਿਚ ਦੁਰਗਾ ਦੀ ਤਲਵਾਰ, ਮਹਿਖਾਸੁਰ ਦੀ ਖੋਪੜ ਨੂੰ ਚੀਰਦੀ ਹੋਈ, ਮੂੰਹ ਅਤੇ ਸ਼ਰੀਰ ਨੂੰ ਚੀਰ ਕੇ, ਉਸਦੇ ਰੱਥ ਨੂੰ ਖੰਡ-ਖੰਡ ਕਰ ਕੇ, ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਭੇਦ ਕੇ, ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਚੁਕਣ ਵਾਲੇ ਬਲਦ ਦੇ ਸਿੰਘਾ ਨਾਲ ਜਾ ਟਕਰਾਈ। ਇੱਥੇ ਹੀ ਬਸ ਨਹੀਂ, ਅਗੇ ਇਹ ਕਿਰਪਾਨ ਕਛਯਪ ਅਵਤਾਰ (ਕਛੁਆ) ਦੀ ਪਿੱਠ ਉਤੇ ਜਾ ਟਕਰਾਈ।
ਪਾਠਕ ਸਜਣ ਫੈਸਲਾ ਕਰਣ ਹੈ ਕੋਈ ਇਸ ਝੂਠ ਦਾ ਕੋਈ ਸਿਰਾ-ਬੰਨਾ, ਜੋ ਮਨ ਆ ਰਿਹਾ ਲਿਖਾਰੀ ਲਿਖੀ ਜਾਂਦਾ, ਉਹ ਵੀ ਬਿਨਾ ਨਾਮ ਦੇ, ਪਤਾ ਨਹੀ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹੜੀ ਮਜਬੂਰੀ ਸੀ, ਕਿ ਇਤਨੇ ਵੱਡੇ ਝੂਠ ਨਾਲ ਭਰੀ ਹੋਈ ਇਸ ਰਚਨਾ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਵਲੋਂ ਬਖਸ਼ੀ ਅਰਦਾਸ ਕਹੀ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ??

ਚਲਦਾ…