|
ਹਰਫ਼-ਏ-ਪਰਖ਼
- ਪ੍ਰੋਫ਼ੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ
ਰਗਾਂ ‘ਚ ਦੋੜਦਾ ਪਾਣੀ ਹੋ ਗਿਆ ਜੇਕਰ,
ਵਹੇਗਾ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਆ ਫਿਰ ਲਹੂ ਕਿੱਦਾਂ।
ਗਹਿਣੇ ਧਰੇ ਖ਼ੁਦ ਆਪਣੀ ਗੈਰਤ ਜਾ ਕੇ,
ਜਾਬਰ ਨੂੰ ਸੱਚ ਮੂੰਹ ‘ਤੇ ਉਹ ਕਹੂ ਕਿੱਦਾਂ।
ਹੈ ਝੁਕਦਾ ਸਿਰ ਦਰ ਦਰ ‘ਤੇ ਜਾ ਜਿਹਦਾ,
ਕਤਰਾ ਈਮਾਨ ਵੀ ਬਾਕੀ ਉਸ ਰਹੂ ਕਿੱਦਾਂ।
ਨਾ ਖਾਧੇ ਖੰਜਰ ਪਿੱਠ ਜਿਹਨੇ ਸਕਿਆਂ ਦੇ,
ਵਾਰ ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੇ ਸੀਨੇ ਆਖਰ ਸਹੂ ਕਿੱਦਾਂ।
ਕੱਚੀ ਕੰਧ ਜਿਉਂ ਹਵਾ ਦੇ ਜ਼ੋਰ ‘ਤੇ ਗਿਰਦੀ,
ਕੱਚੀ ਸੋਚ ਵੀ ਹਰ ਪਰਖ਼ ਜਾ ਢਹੂ ਇੱਦਾਂ।
ਨਾ ਸਿੱਖਿਆ ਸਿਰ ਜੇ ਤਲੀ
‘ਤੇ
ਟਿਕਾਉਣਾ,
ਨਿਸ਼ਾਨੇ-ਈਮਾਨ ਸਦ-ਕਾਇਮ ਰਹੂ ਕਿੱਦਾਂ।
ਕੰਬਦਾ ਰਿਹਾ ਮਿਲਣੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਹਰ ਪਲ,
ਦਰਦੇ-ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੰਵਲ ਫ਼ਿਰ ਸਹੂ। |
حرف-اے-پرخ
- پروفیسر کولدیپ سنگھ کنول
رگاں ‘چ دوڑدا پانی ہو گیا جیکر
وہیگا اکھاں وچّ آ پھر لہو کداں
گہنے دھرے خود اپنی غیرت جا کے
جابر نوں سچ منہ ‘تے اوہ کہو کداں
ہے جھکدا سر در در ‘تے جا جہدا
قطرہ ایمان وی باقی اس رہو کداں
نہ کھادھے خنجر پٹھّ جہنے سکیاں دے
وار دشمن دے سینے آخر سہو کداں
کچی کندھ جیوں ہوا دے زور ‘تے گردی
کچی سوچ وی ہر پرخ جا ڈھہو اداں
نہ سکھیا سر جے تلی ‘تے ٹکاؤنا
نشانے-ایماننے صد-قایم رہو کداں
کمبدا رہا ملنی موت توں ہر پل
دردے-زندگی کنول پھر سہو کداں |
