ਮੈਂ ਤੇਜਿੰਦਰ ਕੌਰ (ਫਰਜ਼ੀ ਨਾਮ) ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਅਤੇ
ਬੱਚਿਆਂ ਸਮੇਤ ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਸੰਨ 2000 ਵਿੱਚ ਮਿਲੀ ਸੀ। ਪਹਿਲਾਂ
ਅਸੀਂ ਬਾਬਾ ਜੀ ਦੀਆਂ ਟੇਪਾਂ ਸੁਣਿਆ ਕਰਦੇ ਸੀ, ਫਿਰ ਇਨ੍ਹਾਂ
ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਗਏ। ਸਾਡਾ ਪ੍ਰੀਵਾਰ ਸ਼ਰਾਬ ਅਤੇ ਮੀਟ ਆਦਿ ਦਾ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕਰਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ
,ਪਰ ਸੰਨ 2001 ਵਿੱਚ ਬਾਬਾ ਜੀ ਦੀ ਸੰਗਤ ਕਰਕੇ ਅਸੀਂ
ਅੰਮ੍ਰਿਤਪਾਨ ਕਰ ਲਿਆ। ਇਸ ਰਸਤੇ ਤੇ ਚੱਲਦੇ ਰੱਖਣ ਲਈ ਬਾਬਾ ਮਾਨ ਸਿੰਘ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ
ਨਜ਼ਦੀਕ ਕਰ ਲਿਆ ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਵਾਂਗ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਲੱਗਾ। ਇਸ ਤਰਾਂ ਅਸੀਂ ਮਾਨ
ਸਿੰਘ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹੁੰਦੇ ਗਏ ਅਤੇ ਜਥੇ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਸਾਨੂੰ ਮਾਨ ਸਿੰਘ ਬਾਰੇ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦੱਸਦੇ
ਕਿ ਇਹ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਹਨ ਜੋ ਦੁਨੀਆਂ ਤੇ ਆਏ ਹੋਏ ਹਨ।
ਮਈ 2002 ਵਿੱਚ ਮਾਨ ਸਿੰਘ
ਇੰਗਲੈਂਡ ਆਇਆ, ਅਸੀਂ ਵੀ ਮਿਲਣ ਗਏ ਅਤ ਵਾਪਿਸ ਆ ਗਏ। ਵਾਪਿਸ ਆਉਣ ਸਾਰ ਹੀ ਮਾਨ ਸਿੰਘ ਦਾ
ਫੋਨ ਆਇਆ ਕਿ ਤੂੰ ਇਕੱਲੀ ਵਾਪਿਸ ਆ ਜਾ। ਮਨ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਖਿਆਲ ਨਾ ਆਇਆ ਕਿ ਇਕੱਲੀ ਕਿਉਂ,
ਮੈਂ ਇਕੱਲੀ ਵਾਪਿਸ ਚਲੀ ਗਈ। ਇੰਗਲੈਂਡ ਜਾ ਕੇ ਮੈਂ ਕਮਲਜੀਤ ਕੌਰ ਨਾਮ ਦੀ ਇੱਕ ਔਰਤ ਨੂੰ
ਮਿਲੀ ਜਿਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਕੀ ਅਜੇ ਬਾਬੇ ਨੇ ਤੇਰੀਆਂ ਛਾਤੀਆਂ ਨਹੀਂ ਫੜੀਆਂ? ਮੈਂ
ਕਿਹਾ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਬਾਬੇ ਨੇ ਉਸਦੇ ਟੌਪ ਵਿੱਚ ਹੱਥ ਪਾ ਕੇ ਛਾਤੀਆਂ
ਫੜੀਆਂ ਸਨ। ਇਸ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਇਸ ਔਰਤ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਬਾਬਾ "ਮਾਸੀ ਇੰਗਲੈਂਡ" (ਇੱਕ ਹੋਰ ਔਰਤ)
ਨਾਲ ਵੀ ਇੰਝ ਹੀ ਕਰਦਾ ਹੈ। "ਆਈ ਵਾਜ਼ ਡਿਸਗਸਟਡ" ਅਤੇ ਔਰਤ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਰਹਿਣ ਦੀ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ
ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਬਾਬਾ ਜੀ ਖਿਲਾਫ ਅਫਵਾਹਾਂ ਫੈਲਾ ਰਹੀ ਹੈ।
ਇੰਝ ਸਮਾਂ ਬੀਤਦਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਮੈਂ ਸੰਵੇਗਾਤਮਕ ਹੁੰਦੀ ਬਾਬੇ ਦੇ ਹੋਰ ਨਜ਼ਦੀਕ ਹੁੰਦੀ ਗਈ। ਬਾਬਾ
ਸਾਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਜਿਸਦਾ ਸਾਡੇ ਮਨਾਂ ਤੇ
ਪ੍ਰਭਾਵ ਸੀ ਕਿ ਅਸੀਂ ਖੁਸ਼ਕਿਸ਼ਮਤ ਹਾਂ ਜਿੰਨਾਂ ਨੂੰ "ਸੰਤ" ਦੀ ਸੰਗਤ ਹਾਸਿਲ ਹੈ। ਮਾਨ ਸਿੰਘ
ਦੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਵੇਗ ਵੱਧਦਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਮਾਨ ਸਿੰਘ ਇੰਡੀਆ, ਇੰਗਲੈਂਡ, ਅਮਰੀਕਾ, ਟਰਾਂਟੋ,
ਕੈਲੇਫੋਰਨੀਆ ਭਾਵ ਜਿਥੇ ਵੀ ਹੋਵੇ ਸਾਨੂੰ ਲਗਾਤਾਰ ਫੋਨ ਕਰਨ ਲੱਗਾ। ਅਸੀਂ ਮਾਨ ਸਿੰਘ ਦੀ
ਸੰਗਤ ਦੇ ਪਰਵਾਨੇ ਜਿਥੇ ਵੀ ਉਹ ਹੋਵੇ ਜਾਣ ਲੱਗੇ, ਕਈ ਵਾਰ ਪ੍ਰੀਵਾਰ ਸਮੇਤ ਪਰ ਜਿਆਦਾਤਰ
ਮੈਂ ਇਕੱਲੀ ਹੀ ਜਾਇਆ ਕਰਦੀ ਸੀ।
ਇਸ ਮੌਕੇ ਬਾਬਾ ਕੁੱਝ ਅਜਿਹੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨ
ਲੱਗਾ "ਹੋ ਜਾਵੇ" ਜਾਂ "ਮਿਲਣਾ"। ਮੈਨੂੰ ਇਨਾਂ ਲਫਜ਼ਾਂ ਦਾ ਡਬਲ ਮਤਲਬ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇ
ਮੈਂ "ਹਾਂ" ਕਹਿ ਦੇਣਾ। ਸੰਤ ਨੂੰ ਪੁੱਛਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਇਨਾਂ ਲਫਜ਼ਾਂ ਦਾ ਕੀ
ਮਤਲਬ ਹੈ। ਮਾਨ ਸਿਹੁੰ ਦਾ ਹਮੇਸਾਂ ਇਹੀ ਕਹਿਣਾ ਸੀ ਕਿ ਸਿੱਖੀ ਦਾ ਰਸਤਾ ਮੁਕੰਮਲ ਭਰੋਸੇ ਦਾ
ਰਸਤਾ ਹੈ। ਇਥੇ ਪਿਛੇ ਮੁੜ ਕੇ ਵੇਖਣ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਬੱਸ "ਸਤਿ ਬਚਨ" ਕਹਿ ਕੇ ਤੁਰ ਚੱਲੋ।
ਕਈ ਵਾਰ ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਵੇਲੇ ਮਾਨ ਸਿਹੁੰ ਮੈਨੂੰ ਕਮਰੇ
ਅੰਦਰ ਬੁਲਾ ਲੈਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਬਿਸਤਰੇ ਤੇ ਨਾਲ ਲੇਟਣ ਲਈ ਕਹਿ ਦਿੰਦਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬਾਂਹ
ਤੇ ਵੀ ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਭੋਲੇਪਣ ਵਿੱਚ ਕਿ ਇਹ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ
ਵਾਂਗ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਸਭ ਕੁੱਝ ਮੰਨੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ।
ਅਗਸਤ 2003 ਦੇ ਉੱਤਰੀ ਅਮਰੀਕਾ ਦੇ ਦੌਰੇ ਦੌਰਾਨ ਅਸੀਂ
ਵੀ ਬਾਬੇ ਨਾਲ ਸੀ। ਮਾਨ ਸਿੰਹੁਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਹੋਰ ਔਰਤ (ਜਸਵੰਤ ਕੌਰ ਕੈਲੇਫੋਰਨੀਆ ਤੋਂ)
ਨੂੰ ਭੇਜ ਕੇ ਕਮਰੇ ਦੇ ਅੰਦਰ ਬੁਲਾ ਲਿਆ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਅੰਦਰ ਗਈ ਤਾਂ ਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ (ਬਾਬੇ ਦਾ
ਗੜਵਈ) ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਜਸਵੰਤ ਕੌਰ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਮਾਨ ਸਿਹੁੰ ਮੈਨੂੰ ਬਾਥਰੂਮ ਵਿੱਚ ਲੈ
ਗਿਆ, ਅੰਦਰੋਂ ਲੌਕ ਲਾ ਲਿਆ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜੱਫੀ ਪਾ ਲਈ, ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਫੜ ਕੇ ਆਪਣੇ (ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ
ਪਾਰਟਸ) ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ ਘੁੱਟਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਮੈਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ
ਕੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈਂ। ਮੈਨੂੰ ਇਨਕਾਰ ਕਰਦੀ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਕਹਿੰਦਾ ਇਹ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਦਾ "ਪਰਚਾ"
ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਹੈ ਕਿ ਤੂੰ ਪਾਸ ਹੋ ਗਈ।
ਮਾਨ ਸਿੰਘ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਫਿਰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜੱਫੀ ਪਾ ਲਈ ਅਤੇ
ਕਿਹਾ ਕਿ ਆ ਜਾਹ। ਇਸ ਮੌਕੇ ਮੇਰਾ ਸਾਰਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਚਕਨਾਚੂਰ
ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਇਹ ਅਜਿਹੀ ਘਟਨਾ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਅਗਰ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਦੱਸਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਲੋਕਾਂ
ਦਾ ਮੰਨਣਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਹਾਲਤ ਬੜੀ ਗੰਭੀਰ ਸੀ। ਮੈਂ ਬੜੀ ਨਰਵਿਸ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਈ ਮਹੀਨੇ
ਚੁੱਪ ਰਹੀ। ਇਸੇ ਸਾਲ ਮਾਨ ਸਿੰਘ ਨਿਊਯਾਰਕ ਆਇਆ ਅਤੇ ਇਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ। ਮੈਂ ਜਾਣਾ ਨਹੀਂ
ਸੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਪਰ ਮੇਰੇ ਪਤੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦਬਾਅ ਪਾ ਕ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਇਸਦੀ ਕਰਤੂਤ
ਤੋਂ ਵਾਕਿਫ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੈਂ ਨਿਊਯਾਰਕ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਦਿਨ ਰਹੀ ਤੇ ਵਾਪਿਸ ਆ ਗਈ। ਇਸ ਇੱਕ ਦਿਨ
ਵਿੱਚ ਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ ਨੇ ਭਾਂਪ ਲਿਆ ਕਿ ਕੁੱਝ ਗਲਤ ਹੋਇਆ ਹੈ ਪਰ ਮੈਂ ਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਵੀ
ਕੁਝ ਨਾ ਦੱਸਿਆ।
ਫਰਵਰੀ 2004 ਵਿੱਚ ਮੇਰੀ ਦੋਸਤ ਨੇ ਇੰਡੀਆ ਤੋਂ ਵਾਪਸ
ਆ ਕੇ ਮੇਰੇ ਤੇ ਜੋਰ ਪਾਇਆ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਦਾਸਤਾਨ ਦੱਸਾਂ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਸਭ ਕੁੱਝ
ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ। ਮੇਰੀ ਦੋਸਤ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਮਾਨ ਸਿਹੁੰ ਨੇ ਕਈ ਲੜਕੀਆਂ ਨੂੰ ਬਰਬਾਦ ਕੀਤਾ ਹੈ
ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਲੜਕੀ ਜੋ ਉਸਦੇ ਆਸ਼ਰਮ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ, ਨਾਲ ਬਲਾਤਕਾਰ ਵੀ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਜਿਸ
ਬਾਰੇ ਜਦੋਂ ਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਜਾਂਚ ਕੀਤੀ ਤੇ ਪਤਾ ਲਗਾਇਆ ਕਿ ਇਥ
ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਸੀਂ, ਮੈਂ ਤੇ ਮੇਰੀ ਦੋਸਤ ਨੇ ਆਪਣੇ
ਪਤੀਆਂ ਨੂੰ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਜਿਸ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬੜਾ ਕਸ਼ਟ ਪਹੁੰਚਾਇਆ। ਹੁਣ ਇਹ ਸਾਡੀ ਡਿਊਟੀ
ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਸਖਸ਼ ਬਾਰੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਦੇਈਏ ਕਿ ਇਸਦੀ ਅਸਲੀਅਤ ਕੀ ਹੈ ਤਾਂ ਕਿ
ਹੋਰ ਔਰਤਾਂ ਇਸਦੀ ਚੁੰਗਲ ਚੋਂ ਬੱਚ ਸਕਣ। ਅਸੀਂ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਨਾਤੇ ਆਪਣੀ ਡਿਊਟੀ ਕਰ ਰਹੇ
ਹਾਂ।