|
ਮਾਲ ਏ ਮੁਫਤ, ਦਿਲ ਬੇਰਹਿਮ ! (ਨਿੱਕੀ
ਕਹਾਣੀ)
- ਬਲਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਬਾਈਸਨ
 ਦ੍ਰਿਸ਼
ਪਹਿਲਾ:
ਕੀ ਗੱਲ ਹੈ ਲਾਲਾ ਜੀ ? ਕਮਾਉਣ ਲਈ ਸੰਗਤਾਂ ਦਾ ਪੈਸਾ ਹੀ
ਰਹ ਗਇਆ ਹੈ ? ਰੇਟ ਘਟ ਤੋਂ ਘਟ ਲਗਾਓ ! ਲੰਗਰ ਵਾਸਤੇ ਇਹ ਰਸਦ ਜਾਣੀ ਹੈ ! ਕੁਲਜੀਤ ਸਿੰਘ
ਨੇ ਕਿਹਾ !
ਲਾਲਾ ਜੀ : ਗੋਲੀ ਕਿੰਦੀ ਤੇ ਗਹਿਣੇ ਕਿੰਦੇ ਵੀਰ ਜੀ ! ਚਿੰਤਾ ਹੀ ਨਾ ਕਰੋ ! ਮੈਂ ਥੋਕ ਰੇਟ
ਹੀ ਲਗਾਵਾਂਗਾ !
ਕੁਲਜੀਤ ਸਿੰਘ : ਇਹ ਲਵੋ ਪੈਸੇ ! ਇੱਕ ਕੰਮ ਕਰੋ, ਬਿਲ ਦੇ ਦੇਓ ... ਪੱਚੀ
ਪਰਸੈਂਟ ਵਧ ਦੀ
ਪਰਚੀ ਦੇਣਾ !
ਦ੍ਰਿਸ਼
ਦੂਜਾ:
ਲਾਲਾ ਜੀ : ਇਹ ਕੀ ਲੈ ਕੇ ਆਏ ਹੋ ਬੋਰੀਆਂ ਵਿਚ ?
ਕੁਲਜੀਤ ਸਿੰਘ : ਪਟਾਕੇ ! ਹਵਾਈਆਂ ! ਅਨਾਰ ਆਦਿ ! ਅੱਜ ਆਤਿਸ਼ਬਾਜੀ ਕਰਨੀ ਹੈ ਵਧੀਆ, ਪੂਰੇ
ਦੋ ਘੰਟੇ!
ਲਾਲਾ ਜੀ : ਤੁਸੀਂ ਕੁਝ ਕੁ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਸਿੱਖਾਂ ਦਾ ਅਕਸ ਖਰਾਬ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ .... ਹੋਣਾ
ਤੇ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ “ਵਪਾਰ ਸਚ ਦਾ” ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ “ਸਚ ਦਾ ਵਪਾਰ” ! ਵੇਚ ਰਹੇ ਹੋ
ਤੁਸੀਂ ਸਚ ਨੂੰ ਸਰੇ-ਬਾਜਾਰ ! ਮੇਰੀ ਕਮਾਈ ਰੋਕ ਕੇ ? ਆਪਣੀ ਲਵੋਗੇ ਠੋਕ ਕੇ ?
ਇਹ ਤੇ ਤੁਸੀਂ “ਜੋਰੀ ਦਾਨ ਮੰਗ ਰਹੇ ਹੋ !” ਹੁਣ ਇਹ ਪੈਸਾ ਸੰਗਤਾਂ ਦਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ? ਜਿਹੜਾ
ਤੁਸੀਂ ਫੂਕ ਦੇਣਾ ਹੈ ? ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਸੰਗਤਾਂ ਵੀ ਧੰਨ-ਧੰਨ ਹਨ ਜੋ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲੋਂ ਹਿਸਾਬ ਨਹੀਂ
ਮੰਗਦਿਆਂ ! ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਮਿਠੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਤੁਰੀ ਫਿਰਦੀਆਂ ਹਨ ਭੇੜਾਂ ਵਾਂਗੂ ! ਵਾਕਈ ਹੀ
ਸਚ ਕਿਹਾ ਹੈ ਵੱਡੇ ਬਜੁਰਗਾਂ ਨੇ ਕੀ “ਮਾਲ ਏ ਮੁਫਤ, ਦਿਲ ਬੇਰਹਿਮ !” ਮੁਫ਼ਤ ਦੇ ਮਾਲ ਨਾਲ
ਹਮਦਰਦੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ !
|
